Kroz kapiju je nadolazila skupina od šest, sedam „uniformiranih“ osoba. Ispred njih išla je ukočena, također u „uniformi jugovojske“, s dječjim licem i izrazom neskrivene mržnje, korakom kao na vojničkoj paradi, šesnaestogodišnjakinja, gotovo djevojčica. Bila je to mala Slađana Korda, kći Lukina gimnazijskog kolege i vršnjaka, Pere, čiji je otac bio poznati vukovarski odvjetnik, a punac mu je bio zastavnik JNA koji je godinama vodio Dom JNA, a koji se nalazio u središtu Vukovara. Kad je prišla čelu poredane kolone zarobljenika, upalila je baterijsku lampu i krenula od jednog do drugoga osvjetljavajući im lica. Nekoga je tražila, ali po držanju i izrazu lica sigurno ne da mu pomogne i olakša patnje i strah. Išli su od kolone do kolone, redom, i na koga je ona uprla prstom taj je bio izveden iz kolone i odveden u nepoznato.
Uvod u knjigu kroz “Riječ urednika”: https://vilimbook.com/uvod-vukovarski-deveti-krug/
– Dobro veče, komšija! – odjednom se ispred Luke stvorila čudna prilika. Bio je visok oko metar i pol, obučen u maskirnu odoru s automatskom strojnicom na ramenu i sa šljemom na glavi, koji je bio obložen materijalom kao i maskirna odora.
Luka ga je pokušao prepoznati, ali nije ga mogao vidjeti, jer kao da je sav stao pod taj šljem.
– Oprosti, ne vidim ispod šljema tko si . – okuražio se Luka.
Mali je skinuo šljem i zaista je uspio Luku iznenaditi, ali nimalo ugodno.
– Crvić. – otelo se Luki nekontrolirano.
Kupite knjigu: https://vilimbook.com/product/vukovarski-deveti-krug/
Bio je to mali dvadesetogodišnjak iz nebodera u kojem je i Luka stanovao i kojega je godinama gledao kako onako malen i sitan na leđima vuče gitaru. Sada ga je gledao kako tako mali i sitan vuče strojnicu. Znali su se jer mu je majka Milka bila i Lukina susjeda iz Lovasa.
– Ali zašto? Za koga? Za koju se on to državu bori? Pa majka Milka mu je Hrvatica, a otac Stevo mu je kao srčani bolesnik tijekom rata preminuo od straha zbog silnih eksplozija granata, koje mu je slao njegov sin jedinac. Ujaka Peru Rendulića ti su mu isti ljudi s kojima ratuje nenaoružana zaklali u rodnom selu njegove majke! – uskipjelo je Luki u glavi, pa iako nije bilo ni vrijeme ni mjesto za izigravanje heroja upitao je:
– Znaš li da ti je otac umro za vrijeme rata?
– Znam. – odgovorio je bez imalo emocija.
– A znaš li da su ti u selu zaklali ujaka Peru? – oprezno je ispod glasa upitao Luka.
„Mali“ se trgnuo, a onda je u jednom dahu rekao:
– Jedno su Hrvati, a drugo su ustaše!
Izgledalo je da se na trenutak malo zamislio. Ipak ga je ovaj razgovor uzdrmao. No, u želji da ostane dosljedan vojnik svoje vojske i da Luki vrati nelagodnost u dušu, rekao je:
– E, „komšija“, ako niste učinili ništa loše, neće vam se ništa dogoditi, ali ako jeste, onda… – zanijekao je glavom, brzo se okrenuo i bez riječi udaljio.
Gledao je Luka za njim i došlo mu je da se u svoj ovoj nevolji od srca nasmije ljudskoj gluposti i budalaštinama svih tih ljudi, koji su sebe nazivali „osloboditeljima“.
Iz osjećaja da je u ovom susretu izvojevao malu pobjedu, Luku je trgnuo grubi povik:
– Vadite sve iz džepova i stavite na zemlju, ispred sebe!
Nastalo je komešanje, saginjanje, zapitkivanje:
– Mogu li zadržati naočale? Smijem li ostaviti lijekove? Možemo li zadržati novac?
– Sve, sve vadite! Nemoj da kod nekoga nešto nađem! Zadržite samo dokumente! – derao se jedan za uho neprijatan glas.
Svatko je praznio vlastite džepove. Odvajali su se od sitnica koje obično ljudi nose po džepovima, od malih stvari „koje život znače“; od češljeva, naočala, raznoraznih tableta, olovaka, ali i od ključeva svojih mahom porušenih stanova i kuća, koji im, kako su sada stajale stvari,više neće ni trebati.
Prilično njih pred sebe je stavilo i vidljive „hrpice“ novca raznih valuta, koje su četnici prvo pokupili, pa se udaljili nekoliko koraka i odmah međusobno dijelili plijen, očito prema unaprijed dogovorenim dijelovima, jer se začudo nisu svađali oko toga.
Svatko se u poredanim kolonama u sebi opraštao s posljednjim dragim sitnicama. Uslijedila je nova naredba:
– Okrenite se prema kapiji!
– Kreeeeći!
Nerado, kao na stratište, kolona u dva reda krenula je i izašla na cestu. Preko puta dvorišta iz kojega su izašli nalazilo se skladište trgovačkog poduzeća „Velepromet“.
Nastavlja se: https://vilimbook.com/skladiste-veleprometa/